اگر آکنه در حال درمان دارید و داروهایی مانند راکوتان یا ایزوترتینوئین مصرف می‌کنید و پوستتان بیش از اندازه خشک شده، رفتن به استخر می‌تواند پوستتان را خشک‌تر کند.

از این رو، یا باید دور استخر رفتن را برای مدتی خط بکشید یا بعد از شنا و دوش گرفتن، تمام سطح پوست‌تان را با مرطوب‌کننده مناسب بپوشانید. ضمن اینکه استفاده از شوینده‌های ملایم غیرصابونی مانند پن‌ها بعد از شنا برای شما ضروری است. در غیر این صورت،‌ اندک لایه‌های چربی سطح پوست هم از بین می‌رود و خشکی پوستتان دوچندان می‌شود.

اگر به بیماری ویروسی زگیل کف پا مبتلا هستید تا زمان بهبود و درمان کامل به استخر نروید. راه رفتن بدون دمپایی یا پوشیدن دمپایی‌های مشترک در استخرهای عمومی می‌تواند خطر ابتلا به زگیل کف پا را برای دیگران هم ایجاد کند. ضمن اینکه احتمال وجود ویروس در اطراف ضایعات زگیل درمان‌شده هم وجود دارد بنابراین‌ اگر زگیل کف پایتان کاملا هم درمان شد، بازهم شما از نظر اخلاقی موظف به استفاده از دمپایی شخصی و استفاده نکردن از دمپایی‌های مشترک در استخرها هستید.

بیماری ویروسی مولوسکوم هم جزو دیگر بیماری‌های مسری است که در کودکان شایع‌تر از بزرگسالان است اما افراد بزرگسال هم می‌توانند به آن مبتلا شوند. اگر خود یا فرزندتان مبتلا به مولوسکوم هستید، به‌هیچ‌‌وجه قبل از بهبود کامل به استخر نروید زیرا بیماری شما یا فرزندتان می‌تواند به سرعت به دیگران منتقل شود.

افرادی که به درماتوفیتوزیس یا قارچ‌های پوستی در نواحی مختلف بدن مانند کشاله ران یا تنه مبتلا هستند هم نباید پیش از درمان و بهبود کامل،‌ به استخر بروند تا زمینه ابتلای دیگران به این بیماری فراهم نشود. این بیماری معمولا در بین کشتی‌گیران که لباس‌های تنگ و پلاستیکی می‌پوشند، شایع‌تر است و باید توجه بیشتری به استخر رفتن خود داشته باشند.

بیماری زردزخم هم جزو بیماری‌های عفونی مسری است که می‌تواند به‌سرعت از فردی به فرد دیگر، مخصوصا به بچه‌ها منتقل شود. بیماران مبتلا به این بیماری‌ هم از نظر اخلاقی نباید تا بهبود کامل بیماری‌شان به استخر بروند.

پوست بیماران مبتلا به برخی بیماری‌های تاولی خودایمنی مانند پمفیگوس مقاومت کمتری در برابر عوامل عفونی دارد. به‌همین دلیل بهتر است برای پیشگیری از آلوده و عفونی شدن زخم‌ها و تاول‌ها از رفتن به استخرهای عمومی خودداری کنند.

بهتر است افراد مبتلا به تبخال هم برای پیشگیری از عفونی شدن زخم‌های خود تا بهبود کامل به استخر نروند.

به افراد مبتلا به زونا هم توصیه می‌شود برای پیشگیری از انتشار ویروس این بیماری و در معرض ابتلا قرار دادن افراد دیگر به آبله مرغان، پیش از بهبود کامل به استخر نروند.

• داستان این نوع عفونت‌ها نیز از این قرار است: در واژن ۵ تا ۳۰ درصد خانم‌ها به‌صورت طبیعی قارچ وجود دارد؛ البته نوعی قارچ که بیماری‌زا نیست؛ اما اگر شرایط مهیا باشد همین عوامل غیر بیماری‌زا، تبدیل به قارچ‌های بیماری‌زا می‌شوند.
• البته این قارچ‌ها حتی در روده بعضی از انسان‌ها هم وجود دارند و به همین دلیل ممکن است هنگام اجابت مزاج و در اثر آلوده شدن ناحیه تناسلی زمینه‌ساز عفونت‌های قارچی شوند.
• به‌ طور کلی برای جلوگیری از عفونت‌های قارچی دستگاه تناسلی باید این نکته را درنظر بگیریم، همیشه یک‌سری فاکتورهای مساعد کننده وجود دارد که باید آن‌ها را به حداقل برسانیم تا شانس رشد مجدد بیماری را از بین ببریم.
• فاکتورهای زمینه‌ساز عفونت قارچی عبارتند از: دیابت، بارداری، هورمون درمانی و استفاده از هورمون استروژن، مصرف قرص‌های ضدبارداری، مصرف مکرر آنتی‌بیوتیک و بالاخره تاثیرگذارتر از دیگر فاکتورها آب‌ آلوده و حتی کلر موجود در آب استخر.
• از همین روست که با شروع فصل تابستان، شیوع این عفونت‌ها هم بیشتر می‌شود. بانوان باید به یاد داشته باشند که آب آلوده استخر و گاهی کلر باعث کاهش حساسیت باسیل نگهبان واژن می‌شود که یکی از دلایل عمده ابتلا به عفونت‌های قارچی است. به همین دلیل دقت در انتخاب استخر‌های عمومی از نظر میزان سلامت آب آن‌ها بسیار مهم است.

• محیط مرطوب استخر‌ها از یک طرف و کلر موجود در آب از طرف دیگر (به‌دلیل از بین بردن حساسیت باسیل نگهبان واژن) احتمال ابتلا به عفونت‌های قارچی را بیشتر می‌کند.
• به همین دلیل توصیه میشود که استخرهایی را برای این ورزش مفرح تابستانی انتخاب کنند که از سلامت آب آن‌ها (براساس میزان استفاده از مواد ضد‌عفونی‌کننده) مطلع باشند.
• اما دقت به تنهایی کافی نیست، برای پیشگیری از مشکلات عفونی احتمالی باید به یاد داشت  که بعد از بیرون‌آمدن از استخر، خودتان را کاملا خشک کنید. به هیچ وجه از حوله یا لباس زیر خیس و حتی نم دار استفاده نکنید.

هرگز روی مایوهای خیس، لباس نپوشید حتی در فاصله کوتاه استخر تا منزل، زیرا محیط مرطوب مسلما احتمال شیوع قارچ را بیشتر می‌کند. بهتر است مایوها را بعد از هر بار شنا، در معرض نور مستقیم آفتاب قرار بدهید تا کاملا خشک شوند.

اما برای اطمینان بیشتر حتی بعد از خشک شدن هم بهتر است قسمت داخلی آن را اتو کنید و بالاخره این‌که بد نیست روی استفاده از محلول‌های شست و شو هم حساب کنید. این محلول‌ها به شرطی که مورد تایید پزشک متخصص باشند راه حل مناسبی برای پیشگیری از ابتلا به عفونت‌های قارچی به شمار می‌روند.

تاریخچه شنا به عنوان یک ورزش ، در ایران ، بسیار کوتاه است و به طور کلی هم این رشته از ورزش به نسبت دیگر رشته ها در کشور ما چندان پیشرفتی حاصل نکرده است. در حالی که به جهت موقعیت جغرافیایی ایران که در شمال و جنوب کشور به دریا متصل است و هم به جهت تأکیدات مذهبی، می بایستی این ورزش را مورد توجه قرار می دادند.
در قدیم ، مکان هایی شبیه استخر سرپوشیده در حمام ها می ساختند ، به نام چال حوض. این چال حوض ها ، که حداکثر از ۱۰ متر تجاوز نمی کرد، برای شنا کردن و آب بازی بود.

در اطراف چال حوض ها، سکوهایی به ارتفاع ۲ یا ۳ متر وجود داشت که از بالای آن به درون آب می پریدند و عملیاتی مانند پشتک و وارو انجام می دادند.

روشنایی چال حوض ها از سوراخ کوچکی که در سقف بود، تأمین می شد. در این گونه آبگیرهای غیر بهداشتی ، هیچ گونه مقرراتی وجود نداشت و هر کس می توانست قبل از استحمام یا پس از آن وارد چال حوض شود و به آب بازی و شنا ( که به معنای واقعی هم شنا نبود) بپردازد. تا سال ۱۳۱۴ در سراسر ایران حتی یک استخر شنا هم نبود و فقط در اردوگاه  نظامی اقدسیه تهران یک استخر برای آموزش شنا به دانشجویان دانشکده افسری ساخته بودند.

در سال ۱۳۱۴ ، استخر دیگری در باغ فردوس شمیران احداث شد که به وزارت فرهنگ تعلق  داشت. نخستین استخری که برای استفاده ورزشکاران و تعلیم اصول جدید شنا به آنها به وجود آمد، در سال ۱۳۱۴در منظریه تهران بود که یک مربی ورزش خارجی به نام « گیبسون » بر آن نظارت می کرد. پایه های ورزش شنای نوین در ایران از همان استخر منظریه گذاشته شد.

در حال حاضر ، استخرهای خصوصی ، آزاد یا دولتی بسیاری در تهران و شهرهای مختلف ایران هست و  نوجوانان و جوانان ، به ویژه در فصل تابستان ، استقبال زیادی از ورزش شنا می کنند.