وبلاگ

پاها در هنگام حركت باید بسیار نزدیك هم و به صورت كاملا پیوسته حركت كنند. به محض اینكه یك پا حركت رو به بالا را به اتمام رساند پای دیگر باید در انتهای حركت پایین سو باشد. با انجام حركت پا در هنگام شنا عمق پاها و پایین تنه در آب كم شده و بدن به سهولت در وضعیت افقی قرار میگیرد.
توجه نمایید كه پا در حركت رو به بالا كمی از ناحیه زانو خم میشود.

حرکات پاها از مفصل شروع می شود که ران را به لگن خاصره مربوط می سازد . زانوهم حرکت می کند ، اما حرکت آن کمتر از مفصل قبلی است و فقط تا آن حد صورت می گیرد که پاهای شناگر از آب خارج شده و بلافاصله به آب ضربه بزند و روی این اصل زاویه بین ساقها هیچ وقت از ۳۰ درجه تجاوز نمی کند .

همچنین ساقها، رانها و پاها هرگز ار هم فاصله نمی گیرند، بلکه همیشه به هم مالیده می شوند هنگام زدن پاها باید توجه کنید که پاشنه پاها ازهم فاصله نگیرند، که معمولا کارآموز شناگر پاشنه پاها را از هم فاصله می دهد. زانوها نباید زیاد بشکند،  انگشتان پاها باید کشیده شوند .

در صورت ساده، حركت پاها به صورت ضربات پایین و بالا میباشد كه حركت آن در راستای عمودی نسبت به كمر صورت میگیرد.
هنگامی كه بدن چرخش میكند نشیمنگاه و پاها نیز میچرخند. در اینصورت حركت پاها ابتدا در یك جهت سپس به صورت عمودی و در انتها در جهت دیگر انجام خواهد شد.
این عمل به صورت مبالغه آمیزی در شناگرانی كه چرخش آنها بیش از حد زیاد است دیده میشود. علت این قضیه عدم توانایی حركت شانه و مشكل تنفس آنها میباشد

حركت پایین سوی پا زمانی آغاز میشود كه پا هم عمق نشیمنگاه بوده و زمانی به اتمام میرسد كه عمق آن 30 تا 45 سانتی متر زیر آب باشد. در این حالت حركت پا به صورت تازیانه ای است.
پا به نحوی كشیده میشود كه روی پا و قسمت خارجی آن به آب نیرو وارد كنند. پا كه اكنون در وضعیت كاملا كشیده است به سمت بالا به نحوی حركت میكند كه كف و پشت پا به آب نیروی رو به بالا وارد كنند. حركت رو به بالا تا حدی ادامه مییابد تا پاشنه پا به سطح آب برسد و بلافاصله بعد از آن حركت پایین سو آغاز میگردد.

1- در کرال هماهنگی بین حرکات دست و پا اهمیت  بسیار دارد . در حالت کلی به ازای یک دایره ی کامل که دو دست می پیمایند ، پاها  ۶ ضربه به آب می زنند و قاعدتاٌ این ریتم  باید مراعات شود . و در این مرحله حرکات  دست و پاها  با هم تنظیم  و هماهنگی پیدا کنند.

2- موقعی که کشش دست انجام گرفت، بنا به مقتضیات فردی ریتم حرکات پا دو الی شش ضربه خواهد داشت. کشش دست در آب منجر به پیشروی بدن در آب می شود.حرکت پا و یا ضربه پا در آب ثبات و تکیه بدن را از نظر حفظ تعادل فراهم می نماید. علاوه بر آن حرکت پا از فرورفتن و منحرف شدن پایین تنه در آب جلوگیری می نماید. هر بار که یک دست از آب خارج شد پای همان طرف عمل ضربه زدن به پایین را انجام می دهد.
چرخش در محور طولی بدن باعث آسانی به جلو راندن بدن وبالا گرفتن آرنج خواهد شد . چرخش بدن به خصوص برای شناگرانیکه مفصل شانه آنها . انعطاف پذیری کافی ندارد بسیار مفید است

3- از نکات مهم دیگر لحظه ورود به آب است. یعنی بدانیم موقعیت دستها نسبت به یکدیگر چگونه است یا موقعی که یک دست در حال کشش است، دست دیگر در چه مرحله ای قرار دارد؟بهترین میزان ورود دست به آب موقعی است که دست زیر آب نیمی از کشش زیر آب را انجام داده است. زیرا در این حالت در هیچ لحظه دست توقف نداشته و حرکت دائمی در حال کشش خواهد داشت

4- تمرین حرکت هواگیری در خشکی و درآب بایستی آنقدر تکرار شود که شاگرد به راحتی اینکار را انجام دهد در غیر این صورت در مرحله ی بعدی که می خواهد حرکات  دست و پا را که قبلا فرا گرفته با هواگیری توام نماید با اشکال مواجه می شود . ایجادهماهنگی بین هواگیری و حرکات دست و پا مستلزم تمرین زیاد درهر یک از قسمت های گفته شده است .

5- درکرال هماهنگی بین حرکات دست ، پا و تنفس اهمیت بسیار دارد . در حالت  کلی به ازای یک دایره ی کامل که دو دست می پیمایند پاها ۶ ضربه به آب می زند و باید این ریتم مراعات شود .
در ضمن دست راستتان  را به عقب بیاورید و به محض آن که  دست راستتان را از آب خارج می کنید صورت خود را به راست چرخانده و به سرعت از راه دهان نفس بکشید .اما هرگز سرتان را زیاد از آب خارج نسازید و حتما در این وضعیت باید  گوش چپ در آب قرار گیرد .

6- در مرحله ی بالا یا گفته شده مربی باید توجه داشته باشد که حین هواگیری تکنیک حرکت دست کرال سینه دچار اشتباه  نگردد واگر در این مرحله حرکات دست و هواگیری خوب هماهنگ شود اضافه نمودن حرکات پا  به آنها کار مشکلی نخواهد بود . اگر چه معمولا کار آموز شناگر آنقدر متوجه هواگیری می شود که حرکت پاها یا قطع شده یا ضعیف زده می شد . در این حالت است که مربی لازم است مرتب ادامه ی حرکات پا را به کارآموز گوشزد نماید و به طور دقیق  تکنیک هواگیری را زیر نظر داشته و تک تک آنها را به کارآموز هشدار دهد .اما در ضمن این حرکات اخیر مرتبا هوا را از راه بینی به آب رها کنید به طورمسلم حرکت تهاجمی شما در آب باعث خواهد شد که جلوی صورت شما کمی در آب پایین رفته و عمل بازدم بهتر انجام یابد اما قسمت اعظم  هوای شش های شما وقتی خارج خواهد شد که نوبت تنفس بعدی فرا رسد  که در آن موقع ابتدا بقیه هوا را با سرعت تمام به وسیله ی دهان از ریه خارج کرده و سپس به سرعت نفس می کشید . لازم به یادآوری است که هر قدر دست و یا صورت شما خارج از آب واقع شود ویا اینکه پا ضعیف زده شود از راندمان شنا می کاهد و باید با تمرینات زیاد آنها را به حداقل رساند.