تجهیزات نجات یا حمل غریق
محمود چمانچی2021-03-24T15:34:02+04:30مهمترین تجهیزات نجات در دریا و استخر
همانطور که شاهد هستیم ورزش شنا به دلیل خواص بسیار آن به ورزشی پر طرفدار تبدیل شده و با فراهم آمدن اماکن آبی متعدد و وجود سواحل دریایی این ورزش پذیرای عموم مردم است ، ولیکن در عین مفید بودن این ورزش خطرات و تهدیداتی برای مراجعین وجود دارد که با توجه به پذیرش کلیه اقشار در این اماکن باید بر لزوم پیشگیری و افزایش سطح آگاهی و دانش فنی خود برآییم .
تجهیزاتی که در سایت گردآوری شده کلی ترین مواردی است که در اماکن عمومی و مراکز پیش بیمارستانی استفاده می شود لذا از کلیه مسئولین و مدیران اماکن آبی تقاضامندم نسبت به تهیه و استقرار آنها در اماکن تحت پوشش اقدام نمایند تا امنیت بیشتری را برای مراجعین ایجاد نماییم .
کلیه موارد مطرح شده به صورت اجمالی بوده و استفاده از تجهیزات فوق نیازمند اندکی آموزش عملی می باشد که با مراجعه به مراکز آموزشی و امدادی می توان آنها را فرا گرفت .
تجهیزات نجات
تیوب نجات Rescue Tube
بند تیوب نجات را بر روی شانه و گردن نگه دارید در هنگام نشستن روی صندلی نجات غریق تیوب نجات را دور ران و در حالت ایستاده دور شکم نگه دارید.
عصای نجات یا میله آلومینیومی نجات
عصای نجات ابزاری بلند و فلزی است که یک سر آن خمیدگی قلاب مانند دارد که به عنوان دستگیره برای گرفتن قربانی میتوان از آن استفاده کرد یا در شرایطی که قربانی نمیتواند خودش عصا را بگیرد، آن را دور بدن قربانی قرار داده و او را بیرون میکشیم. بسیاری از استخرها و حوضچهها چنین ابزاری دارند. کمی عقب تر از لبه استخر بایستید. برای کشیدن قربانی، پاهایتان را محکم بر زمین بگذارید. فاصلهتان از لبه استخر باید به اندازهای باشد که خطر افتادن خودتان در آب وجود نداشته باشد.
قایقهای ناجی
قایقهای ناجی ( Rescue ) برای نجات افرادی که در وضعیت اضطراری به دریا افتاده و به منظور انتقال آنها به کشتی و یا به عنوان قایق سرگروه برای کشیدن سایر قایق ها طراحی و ساخته شده اند . ناجی ها به شکلی طراحی شده اند که در ظرف چند دقیقه می توان آنها را از کشتی به آب انداخته و به کمک افراد در آب شتافت و یا جهت یدک کشیدن قایق های نجات بادی از آنها استفاده کرد. طول آنها کمتر از 3/8 متر و بیش از 8/5 متر نمی باشد توانایی حمل 5 نفر به صورت نشسته و یک مجروح به صورت دراز کش را دارد
لایف رافت Life Raft
هر لایف رافت باید به نحوی ساخته شود که کاملا پر باد و شناور شده و چادرش ( Canopy) افراشته گردد و در پهنه دریا تعادل داشته باشد. شرایط لایف رافت باید به نحوی باشد که بتوان آن را از ارتفاع 18 متری ( 60 پا ) بدون آنکه خود و تجهیزاتش آسیب ببیند , به آب انداخت اگر فرض بر این باشد که قایق در ارتفاع بیش از 18 متر جای داده شود باید از نوعی باشد که آزمایش سقوط ( Drop Test) از ارتفاعی معدل محلی که در آن جا خواهد گرفت در موردش اعمال شده باشد. لایف رافت باید مجهز به چادری باشد که به طور خودکار به محض اینکه تیوپهای لایف رافت پر از گاز شد باز گردد این چادر باید سرنشینان لایف رافت را در برابر هوای نامساعد محافظت کند.
حلقه شناور The ring buoy
بويه نجات متشکل از يک حلقه نجات معمولی که با يک چراغ علامت گذار( مارکر ) به آن متصل میباشد.حلقه نجات به شکل حلقه از جنس چوب پنبه فشرده يک دست بدون پرز, پوشيده از برزنت رنگ شده،با وزن کمتر از هفت و نيم کيلو ساخته شده است. اين حلقه طوری طراحی شده که بتواند در مدت بيست و چهار ساعت شانزده کيلو وزن را تحمل کند. برای مشخص شدن از راه دور دارای رنگ نارنجی است.
تخته شناور
تخته شناور با طنابی به منجی غریق متصل است و منجی حین شنا آنرا دنبال خود می کشاند تا به غریق نزدیک شود و آنرا به غریق دهد و سپس با همان طناب غریق را به جای امن منتقل کند.
جلیقه نجات
جلیقه های نجات مهم ترین جزء وسایل نجات بوده و بعد از قایق نجات مطمئن ترین وسیله حفاظت در آب می باشد - برابر مقررات جلیقه نجات مجهز به چراغ ( که معمولا با باطری آب شور کار می کنند ) باشد این باطری باید حداقل 8 ساعت کار کند. - دارای سوت و نوارهای منعکس کننده نور باشد. - طوری ساخته شده باشد که میزان شناوری آن بعد از 24 ساعت در آب شیرین بیش از 5% کاهش نیابد. - به نحوی باشد که توسط یک نفر بدون کمک دیگران در مدت یک دقیقه پوشیده شود. - به نحوی باشد که یک نفر بتواند با استفاده از آن ارتفاع حداقل 4/5 متری به داخل آب بپرد بدون صدمه ای به وی بزند و یا اینکه جلیقه نجات صدمه ببیند.
وسایل نجات شناور Buoyand Apparatus
شناور که در اشکال مختلف از چوب یا فلز ساخته میشوند و در روی کشتیها و قایقهای تفریحی مورد استفاده قرار میگیرند. این وسایل برای شناور ماندن و حفظ تعادل در دریا باید وزنی کمتر از 200 کیلو داشته باشند تا در مواقع اضطراری جهت نجات نفرات به آب انداخته شوند. کشتیها گاهی این وسایل را برای بیست و پنج درصد کل پرسنل خود به همراه دارند.
تجهیزات امدادی
ایموبیلایزر یا فیکس کننده سر Immobilizer
بر روی بک برد نصب شده و سر و گردن را با آن روی بک برد ثابت می کنند .همیشه در صدمات سرو گردن و تروماهای متعدد بایستی ابتدا سر مصدوم بر روی بک برد ثابت گردد و سپس بیمار را انتقال داد یا جابجا نمود .
لوله اوروفارنژیال : ایروی دهانی Airway
لوله هوایی اوروفارنژیال که لوله هوایی دهانی خوانده می شود یک وسیله هلالی از جنس پلاستیک سفت یا لاستیک است که زبان را دور از قسمت عقبی راه هوایی نگاه می دارد . این وسیله امکان ساکشن ترشحات را نیز فراهم می کند . بیمار باید کاملاً بی هوش باشد . این وسیله را در بیماري که پاسخگو بوده یا رفلکس عق زدن دارد بکار نبرید . زیرا باعث استفراغ و اسپاسم طناب صوتی می شود.
تخته پشتی بلند ( بک بورد Back board)
وسیله استاندارد کاربردي در هر گونه وسیله نقلیه اورژانس و یا اماکن درمانی و اماکن ورزشی تخته پشتی است. این وسیله می تواند به عنوان ثابت نگه دارنده ستون فقرات ، بیمار را از سطوح ناهموار حفظ کند . نوارها و ثابت کننده هاي سر نیز بر روي آن نصب شده و دربی حرکت کردن سر و گردن موثر می باشند. ساخته شده است که هر کدام از آنها (short) و کوتاه (long) در حال حاضر انواع مختلف تخته پشتی بلند داراي کاربرد خاص خود می باشد . این تخت ها از پلاستیک یا مواد ترکیبی ساخته می شوند و داراي دستگیره هایی در قالب خود هستند .
برانکارد قابل انعطاف
برانکارد قابل انعطاف نوعی وسیله ویژه انتقال است که از پارچه یا مواد قابل انعطاف ساخته شده است . این برانکارد در هر طرف 4 دسته بزرگ جهت بلند کردن و حمل بیمار دارد . این وسیله برای حمل بیمار در راهرو های تنگ و باریک مفید است به شرط آنکه حفظ حالت خاص (پوزیشن) برای بیمار ضروری نباشد .
نکته: همیشه لوله هوایی مناسب را از لحاظ اندازه انتخاب کنید . با گذاشتن لوله هوایی درکنار صورت بیمار اندازه آن را تعیین کنید . اندازه گیری مناسب لوله هوایی به صورت تعیین فاصله بین دندانهای پیش تا زاویه فک است . بنابراین
وقتی اندازه مناسب است که سر لوله هوایی بر روی دندان ها و قسمت انتهایی آن در سطح زاویه فک خواهد بود .
روش های گذاشتن لوله هوایی دهانی:
1- لوله هوایی را طوری وارد دهان می کنیم که سر آن رو به بالا (سقف دهان) و حالت خمیده آن رو به پایین باشد پس از اینکه لوله هوایی در تماس با کام نرم در قسمت خلفی سقف دهان قرار گرفت به آرامی به آن را 180 درجه می چرخانیم تا سر پهن لوله هوایی روی دندانهای پیشین بیمار قرار گیرد . پس از گذاشتن لوله هوایی حالت سرعقب چانه بالا را حفظ کنید.
2- می توان لوله هوایی را از گوشه دهان بصورت یکطرفه وارد نموده و حین جلو بردن 90 درجه آن را چرخاند.
3- با استفاده از آبسلانگ : با گذاشتن آبسلانگ (چوب معاینه) روی قاعده زبان و فشار به سمت جلو و پایین می توان لوله هوایی را در محل قرار داد . این روش برای گذاشتن لوله هوایی دهان در کودك و شیرخواران ارجح می باشد.
پیچ دهان باز کن
وسیله ای ایمن جهت باز کردن فک قفل شده و باز شدن راه هوایی در زمانیکه فک تحتانی در اثر اسپاسم قفل شده است.بدلیل خطر آسیب به دندانهای بیمار این وسیله را با احتیاط بکار ببرید
ساکشن دستی و پرتال
ساکشن وسیله ای است جهت پاك کردن دهان و راه هوایی از ترشحات ( آب دهان ، استفراغ و خون). قدرت دستگاههای ساکشن قابل حمل با نیروی الکتریکی ، اکسیژن ، هوا یا بصورت دستی تأمین می شود .این ساکشن جهت بردن بر بالین بیمار و جایی که دسترسی به ساکشن مرکزی امکان ندارد ، مناسب می باشد. دستگاه های ساکشن دستی به نحوه موثری می توانند مواد درشت و سنگین مانند تکه های استفراغ را خارج نمایند
احیا کننده دستی یا آمبو بگ
احیا کننده دستی یا آمبو بگ به منظور ایجاد تنفس مصنوعی برای بیمارانی که دچار مشکل تنفسی هستند و یا به هر دلیلی امکان تنفس طبیعی ندارند بکار می رود در دو اندازه بزرگسالان و اطفال موجود است .این وسیله را می توان به ماسک صورت یا لوله تراشه بیمار به واسطه کانکتور وصل کرد.
کپسول اکسیژن و مانومتر : Oxygen –Manometer
این کپسول دارای اکسیژن فشرده است که فشار داخل آن حدود 50- 100 اتمسفر می باشد . مانومتر علاوه بر اینکه فشار داخل کپسول را نشان می دهد عمل کاهش فشار را تا حد طبیعی انجام می دهد . از طرفی حجم اکسیژن خروجی در دقیقه را نشان داده و اکسیژن را مرطوب می کند. بستن مانومتر روی کپسول باید به آرامی و دقت انجام شود و هرگز اتصالات و شیر اکسیژن را روغن نزنید زیرا مجاورت روغن با اکسیژن باعث انفجار می گردد . .آب مورد استفاده در مانومتر باید آب مقطر باشد تا از رسوب مواد آهکی روی جدار محفظه جلوگیری شود . اکسیژن را می توان از طریق ماسک اکسیژن یا سوند اکسیژن برای بیمار تجویز کرد.
روش ساکشن کردن :
پس از انتخاب سر ساکشن مناسب و تنظیم میزان مکش دستگاه نوك لوله را وارد دهان یا بینی بیمار کرده و آنرا از یک سو به سوی دیگر ببرید تا مواد غذایی و ترشحات از دهان پاك شوند . هر بار ساکشن کردن در بزرگسالان نباید
بیش از 15 ثانیه طول بکشد(بدلیل مکش اکسیژن داخل ریه ها ) این کار را در کودکان و شیرخواران در دوره های کوتاهتر و در حدود 5 ثانیه انجام دهید . در صورت لزوم لوله را با آب (سرم شستشو) تمیز کنید تا از انسداد لوله بر اثر مواد خشک و بزرگ پیشگیری شود.
نکات ویژه هنگام ساکشن کردن:
اگر بیمار استفراغ یا ترشحاتی دارد که با ساکشن کردن نمی توان به سهولت و با سرعت آنها را خارج نمود باید بیمار را به پهلو چرخانده و با استفاده از حرکات جارویی انگشتان مواد غذایی را از دهان بیرون آورید.
اگر سرعت تولید ترشحات کف آلود بیمار برابر با سرعت حذف آنها توسط ساکشن باشد 15 ثانیه بیمار را ساکشن نموده و به مدت 2 دقیقه بیمار را ونتیله ( دادن اکسیژن ) کنید.
طی ساکشن هوای باقیمانده در ریه ها در فواصل بین تنفس حذف می شود . این کار باعث کاهش سریع سطح اکسیژن می گردد . بنابراین پس از هر بار ساکشن بیمار را ونتیله کنید.
تحریک پشت حلق با کانتر ساکشن نیز می تواند باعث افت ضربان قلب به خصوص در کودکان و شیرخواران گردد.
در بزرگسالان طی ساکشن ممکن است افزایش ضربان قلب کاهش ضربان یا آریتمی داشته باشیم.