تنفس شنای پروانه
شناگر به محض این که عمل دم را به اتمام رساند، عمل بازدم شروع میشود. بازدم درجریان مرحله پیشران و به‌طور تدریجی از طریق دهان و بینی انجام میشود.سر درست در لحظه‌ای وارد آب میگردد که دستها در حال پرتاب به جلو باشند. این امر نه تنها به باقی‌ماندن بدن در حالت افقی کمک می‌کند، بلکه باعث میشود که شناگر بتواند دست‌های خود را به بالا کشیده و در حرکت پرتاب به جلو راحت تر عمل کنند.
لحظه نفس گیری درست در زمانی است که دستها در حال وارد آوردن فشار به طرف ران‌ها بوده و چانه درون آب قرار دارد
و مرحله پایانی آن زمانی است که دستها از آرنج به بالا کشیده شده‌اند.
با وجود اینکه بلند کردن سر از روی آب موجب افزایش نیروی مقاوم میگردد و در نتیجه بر روی سرعت شناگر اثر می گذارد، لیکن یک شناگر خوب می تواند با تنظیم زمان مناسب نفس گیری، این اثر منفی را به حداقل برساند.
بدین منظور، نخست شناگر سعی می کند تعداد نفس گیری های خود را براساس نیاز فیزیولوژیکی خود به حداقل برساند، غالباً در شناهای سرعتی، شناگر در هر دو یا سه دور کامل حرکت دست یک نفس گیری و در شنای استقامتی در هر یک یا دو دور کامل حرکت دست یک بار نفس گیری می کند. سپس وی سعی می کند با تظمین حرکات، سر خود را زمانی بالا بیاورد که همزمان با اجرای موفقیت آمیزعمل نفس گیری، در حداقل فاصله ممکن نسبت به سطح آب قرار گیرد.
جهت رسیدن به این هدف، سر باید زمانی بالا بیاید که نیمی از مرحله کشش انجام شده باشد و شانه ها با اجرای حرکت دست ها و همزمان با انجام ضربه دوم پاها به بالا کشیده شده و دهان از آب خارج گردد. هر گونه حرکت اضافی ناشی از بالا کشیدن سر، موجب فرو رفتن پاها در آب و ایجاد نیروی مقاوم خواهد شد. با انجام این عمل، شناگر هوا را بدرون مجاری تنفسی خود فرستاده و بی درنگ سر را بین دو دست به درون آب فرو می برد، در همین زمان است که دست ها با تاب دادن( پرتاب کردن) از خط میانی شانه ها درهوا گذشته و برای ورود به آب به سمت جلو فرستاده می شوند.
در شنای پروانه معمولا از تنفس انفجاری استفاده میگردد كه شامل نفسگیری و تخلیه نفس به صورت بسیار سریع میباشد كه در این حالت لازم است از عضلات تنفسی به صورت بسیار موثری استفاده گردد.
به محض اینكه دستها در وضعیت رانش قرار میگیرند سر و شانه ها به سمت بالا به آرامی حركت كرده و تخلیه تنفسی در زیر آب انجام میگیرد.
ولی عمده تخلیه از زمان حركت رو به بالای شانهها و سر تا زمان خروج دهان از آب صورت میگیرد. در اینحالت چانه رو به سمت جلو قرار میگیرد. در این هنگام نفس گیری شدیدی صورت گرفته و نفس نگه داشته میشود و سر بسیار سریع به زیر آب میرود تا بدن قبل از اتمام حركت بازگشت در وضعیت مستقیم قرار گیرد.
به طور کلی با هر حرکت دست در شنای پروانه دوبار پای پروانه زده می شود.
اولین حرکت پا به سمت پایین وعقب موقعی انجام می شود که کف دست ها از روی آب به داخل آب فرورفته و آب را به طرفین می کشد
و دومین حرکت پا نیز هنگامی صورت می گیرد که دست ها در مرحله فشار قرار داشته و به طرف یکدیگر نزدیک می شوند
سر درست در لحظه ای وارد آب می گردد که دست ها در حال پرتاب به جلو باشند .
این امر نه تنها به باقی ماندن بدن در حالت افقی کمک می کند، بلکه باعث می شود که شناگر بتواند دست های خود را به بالا کشیده و در حرکت پرتاب به جلو راحت تر عمل کنند.
و در واقع حرکت هنگامی شروع می شود که مرحله فشار رو به اتمام بوده و کف دست ها از ناحیه کمر به سمت عقب بدن در حال حرکت می باشند. توجه داشته باشید پای اول در شنای پروانه برای راندن بدن به جلو و پای دوم صرفاً جهت نگهداری و تکیه بدن روی آب نقش مهمی را ایفا می نمایند. به محض ورود دست ها در آب، عمل بازدم شروع می شود و هنگامی که دست ها مجدداً از نزدیک باسن آب را ترک می کنند سر به عقب کشیده شده و در این مرحله که دم صورت می گیرد.
